Haas bladerde door haar verzameling recepten. Hier stonden de gerechten waaraan ze jarenlang had gewerkt om ze zo lekker te krijgen, die ze al haar hele leven kende, gerechten die haar waren voorgedaan en geleerd door anderen. Elke dag sprong ze door het veld, op zoek naar de sappigste kruiden, knapperigste bladeren en meest verse wortels. Ze roerde door grote pannen, proefde de heerlijkste smaken en draaide vliegensvlug een viergangenmaaltijd in elkaar. 

Maar elke keer als ze aan tafel zat, knaagde de gedachte: misschien zouden meer dieren kunnen genieten van dit lekkere eten.

Op een dag schilderde ze met sierlijke letters een bordje:

“Restaurant Haas – vandaag geopend!”

Ze zette een grote pan op het vuur en wachtte.

Als eerste kwam de vos. “Wat ruikt het hier heerlijk”, zei hij, terwijl hij zijn snuit in de lucht stak. "Maar is jouw menu wel pittig genoeg voor mij?”, vroeg hij. Haas spitste haar grote oren.

Daarna liep het hert langs. “Ik eet alleen zachte en sappige gerechtjes”, mompelde ze. Haas luisterde aandachtig. Daarna cirkelde de arend boven haar hoofd. "Wat denk je, arend? Zou jij hier eten?" vroeg de haas. De arend keek naar het bord, het vuur en naar de pannen. "Misschien," zei hij, "als ik weet dat alles klopt." Haas luisterde, vroeg door en dacht na.

Die avond, bij het licht van de maan schreef ze een nieuwe menukaart. Ze veranderde hier en daar een ingrediënt, voegde een zachte optie toe voor het hert, een pittige variant voor de vos en zorgde dat de gerechten goed op elkaar aansloten.

De volgende ochtend hing ze haar nieuwe menu op en wachtte.

Langzaam kwamen de dieren dichterbij. De vos rook nog eens, het hert proefde een klein hapje en de arend pikte met zijn snavel in alle bordjes. Eén voor één schoven ze langzaam aan de lange tafel.
Terwijl de haas het eten opschepte en brood uitdeelde, glimlachte ze. Door goed te luisteren naar de gasten en alles in haar grote oren te knopen, had ze haar restaurant gevuld. Buiten staken nieuwe dieren hun neus in de lucht. De geur van een plek waar iedereen kon genieten, dreef zachtjes over het veld.

___________

Luisteren als een haas met grote oren is wat we hebben gedaan en wat ons zo ver heeft gebracht. Door te luisteren hebben we ons receptenboek met vier trainingen voor geestelijk verzorgers passender gemaakt. Met teksten die aansluiten bij wat er leeft en speelt onder geestelijk verzorgers. Met mogelijkheden voor incompany-trainingen zodat ze passen in de context van gezondheidscentra, wijkteams en centra voor levensvragen. “What’s in it for them” in plaats van denken vanuit onszelf. Wij zijn tenslotte niet degenen die met de voeten in de praktijk staan.

Door uitgebreid de tijd te durven nemen om te luisteren en het menu aan te passen aan de wensen van de gasten, hebben we onze gerechten verrijkt met de beste ingrediënten en kunnen meer mensen genieten.

Bekijk ook: "Zorg voor zingeving versterken met nascholing: een aanbod", blog door projectleider Anja Visser, op de website van ZonMw