A stagespace has two rules: 1) anything can happen and 2) something must happen.
Peter Brook, theaterproducent en regisseur

Dit vat goed samen hoe onze implementatie verliep. Niet voor niets vergelijken we het implementatieproces van CONNECT met de productie van een theatervoorstelling.

Something must happen
Dat er iets moest gebeuren, was wel duidelijk. Alles begon met het voorgaande project van CONNECT waarin we een scholing ontwikkelden voor professionals om zingevings- en levensvragen van ouders van ernstig zieke kinderen beter bespreekbaar te maken. Hoe vraag je ouders: ‘Maar hoe gaat het nou met jou?’ En wat doe je met de antwoorden? Een prachtig project met mooie resultaten dat toe was aan een vervolg. Want de aandacht voor het onderwerp en de scholing nam af. Zorgverleners bleken het ook lastig te vinden om te bepalen wanneer ze ouders moesten doorverwijzen naar gespecialiseerde zingevingszorg. Er ontbrak een duidelijke doorverwijzingsstructuur. En wie bereikt de groep ernstig zieke of beperkte jongeren van rond de 18 jaar en hun naasten? Zo tuigden we als het ware een theatergezelschap op om vorm te geven aan een nieuwe voorstelling: een aangepaste toolkit, met ook informatie over de zorg voor jongeren rond de 18 jaar en een duidelijke doorverwijsstructuur.

Anything can happen
De producent was geregeld, de acteurs gecast, een koor en muzikanten stonden klaar. En zo ging het gezelschap onder leiding van een regisseur enthousiast aan de slag om een topvoorstelling neer te zetten. Tot het moment dat de rollen verdeeld werden. “Nee, ik vind dat mijn organisatie hier de leidende rol in heeft!” En de teksten zwart op wit kwamen te staan. “Deze tekst sluit niet goed aan bij hoe wij werken op het gebied van zingeving!” En de hele productie kwam tot stilstand.

“Zo’n hobbel laat zien dat je op iets belangrijks bent gestuit”, aldus een van de betrokken onderzoekers.

In dit geval stond deze hobbel voor de onduidelijkheid over wie verantwoordelijk is voor zingevingszorg voor jongeren van rond de 18 jaar en hun naasten. “Al denk je met iedereen – van decor tot aan koor – voor hetzelfde doel te gaan en hetzelfde draaiboek te hebben. Je moet onderweg blijven checken, apart een gesprek voeren, afstemmen of rollen nog goed voelen. Wat is ieders eigen verhaal en past het nog in het grotere verhaal van de theatervoorstelling?”

Dat grotere verhaal, oftewel goede zingevingszorg voor ouders van zieke kinderen en voor ernstig zieke/beperkte jongeren en hun naasten, heeft ons uiteindelijk bij elkaar gehouden in een periode waarin we ons afvroegen of het ooit nog showtime zou worden. Langzaamaan begonnen de repetities weer te lopen, werden teksten aangescherpt en kwamen de hoofdrolspelers weer aan dezelfde tafel te zitten.

And now, let the show begin
We zijn klaar om het toneel op te gaan en trots te laten zien wat we hebben gemaakt: voor betrokken professionals een verbeterde handreiking over zingevingszorg voor ouders en een nieuwe handreiking over zingevingszorg voor jongeren en hun naasten, in combinatie met een up-to-date-scholing en een folder met een heldere doorverwijsstructuur. Praktische middelen waarmee we professionals helpen aandacht voor zingeving te hebben. Het script ligt klaar, de spelers staan op hun plek, er is een speellijst – nu is het aan ons allemaal om te zorgen dat door het hele land de schijnwerpers gericht blijven op de ouders, jongeren en gezinnen die in een heftige periode in hun leven de steun van professionals zo goed kunnen gebruiken.

Bekijk ook: "Gezinnen met een kind met een ernstige ziekte of beperking: aandacht voor zingeving doet ertoe, blog door projectleider Marijanne Engel, op de website van ZonMw